Mijn verhaal

"Om je leven voorwaarts te kunnen leven, moet je het achterwaarts begrijpen”

Al van jongs af aan ben ik gefascineerd door beweging. Als ik beweeg, letterlijk, fysiek, geeft me dat een gevoel van vrijheid. In beweging kan ik mezelf ontladen en kom ik in contact met mijn speelse, dynamische, rebelse en authentieke 'ik'.

Als kind rende ik na schooltijd altijd meteen naar het speel- of sportveld. Even de boel de boel laten en bezig zijn met iets anders dan me 'te schikken' naar de structuren en regels van het schoolsysteem. Ook thuis ben ik opgegroeid in een gezin met regelmaat, structuur en strakke regels. Niet een omgeving waarin ik mijn potentieel gemakkelijk kon laten ontplooien, dus ik ging vooral op zoek naar plekken waar ik me kon uitleven. Een beetje rebels was ik wel.

En die waren er genoeg! In de speeltuin, in het park en op de sportvelden. Daar genoot ik altijd met volle teugen. De dynamiek, het spelen met andere kinderen en het spel zelf. Ik ben gezegend met een talent voor sport in combinatie met een groot lichaamsbewustzijn. Als kind was ik snel overal goed in. Dat resulteerde dat ik telkens vrij snel werd gevraagd om de verschillende sportverenigingen te vertegenwoordigen in de selectie.

Dat lijkt natuurlijk te gek als je kind bent! Maar mijn aanvankelijke passie en plezier werd op den duur telkens weer ondermijnd door hoge prestatiedruk vanuit mijn omgeving, strakke regels en schema's en hoge eisen stellen aan mijzelf. Ik wilde de verenigingen en mijn teamgenoten vooral niet teleurstellen. Ook wilde ik mijzelf niet teleurstellen, ik was bang om van mijn eigen voetstuk te vallen.
Bovendien hing ik mijn eigenwaarde volledig op aan mijn mate van (sport)prestatie, want dan werd ik 'gezien'. In mijn pubertijd en adolescentie waren sporten en mijn (sport)prestaties, mijn houvast om erbij te horen. De sport was in eerste instantie mijn vlucht uit het dogmatische systemische leven thuis en op school, maar werd op dat vlak gewoon een vervangend systeem waarin ik mijzelf verloor.

Mijn gedrag werd vooral bepaald door flink zijn, doorgaan, presteren en overleven. Als iets niet lukt, dan doe je een stapje harder. Net zolang tot het wel lukt. Zelfstandigheid was belangrijk, het graag zelf willen doen en het maar blijven proberen. Hulpvragen kwam niet in me op.

Ik hield vol…

Ondertussen had ik met veel plezier, enthousiasme en gedrevenheid de Academie voor Lichamelijke opvoeding doorlopen. Ik ging aan het werk als lerares lichamelijke opvoeding op een middelbare school. Ik vond hier snel mijn draai, voelde me thuis en had het ontzettend naar mijn zin. Zonder dat ik me hiervan bewust was, had ik me wederom verbonden aan een maatschappelijke systemische omgeving. In de loop der jaren werd ook hier mijn aanvankelijke passie en plezier ondermijnd door de hoge prestatiedruk, de strakke regels en hoge eisen die ik aan mijzelf stelde.

Hetzelfde fenomeen gebeurde in mijn relatie. Waarbij een plezierige, dynamische en energieke relatie veranderde in een geforceerde relatie waarin ik niet mezelf kon zijn. Langzaam veranderde ik in een jonge vrouw die vaak geïrriteerd en gefrustreerd was. Doordrammerig en geforceerd.

Al mijn strategieën waar ik jaren op gevaren had en waarmee ik succesvol was geweest, bleken niet meer te werken. Ik liep vast.

In korte tijd kreeg ik drie grote tegenslagen te verwerken. Ik belandde in een burn-out, mijn relatie liep ten einde en ik brak mijn rug bij een sportongeval. Ik kwam letterlijk tot stilstand. Ik stortte in en belandde in een persoonlijke crisis. Ik dacht altijd te weten wie ik was, maar niks bleek minder waar. Ik voelde me gedesillusioneerd en verloren. Ik wist het niet meer. 

Vanaf dat moment begon een zoektocht naar een nieuw leven, wat uiteindelijke leidde in een zoektocht naar mezelf. Ik startte met het beoefenen van yoga en meditatie. Ik volgde veel workshops, trainingen en opleidingen op het gebied van bewustwording en innerlijke groei. Stapje voor stapje ontdekte ik steeds meer wie ik werkelijk ben en kwam ik steeds dichter bij mijn authenticiteit.

Ik pelde steeds weer een laagje van me af. Ik liet los wat mij niet meer diende. Het afpellen van mezelf, mijn conditionering, is een heel mooi en dankbaar proces en soms ook heel moeilijk, ingrijpend en zwaar. In die periode heb ik ook mijn moeder verloren en dat bracht mij bij diepe pijn, mijn werkelijke verlangen en ook de moed om keuzes te maken. Ik nam afscheid van mijn vaste baan en ging samenwonen met mijn vriend en drie bonuskinderen.

Inmiddels heb ik geleerd dat eigenwaarde van binnenuit komt. Dat ik dat ervaar als ik voor mezelf kies. Wat zijn mijn behoeften? Waar voel ik me thuis? Bij wie voel ik me thuis? Waar voel ik me mee verbonden en wanneer heb ik daar behoefte aan?

Nog steeds ben ik elke dag aan het invoelen hoe ik mijn vrijheid en autonomie kan bewaken en anderzijds in verbinding kan zijn met mensen die ik liefheb en de maatschappij. Dat blijft een oneindig groeiproces. Nu kijk ik ernaar, kan ik er mindful mee omgaan en weet ik mijzelf te voeden hierin. De gefrustreerdheid, drammerigheid en geforceerdheid in mij heeft plaatsgemaakt voor liefde, openhartigheid, inspiratie en wijsheid. Ik sta nu als lichtwerker in het leven en deel graag mijn passie voor vrijheid en beweging!